Pim's world cup kwalificatietoernooi

Mijn naam is Pim Stuij, KNSB Talent Team Zuidwest. Ik ben 19 jaar oud en deel graag mijn verhaal richting het World Cup Kwalificatie Toernooi – Thialf

Sinds ik begon met schaatsen toen ik nog maar een klein jongetje was heb ik de droom om ooit de wereldtop van het schaatsen te bereiken. Toen ik iets ouder werd, werd deze droom al snel een ambitie.

Van 1x in de week jeugdschaatsen in Dordrecht, naar de vroege ochtend wedstrijden op de Uithof. Om 05 uur ‘s ochtends strak zaten we (m’n vader en ik) in de auto naar Den Haag, zodat ik mijn eerste wedstrijden op een echte 400m baan kon rijden. Doordeweeks reed mijn moeder me dagelijks vanuit Schoonhoven (waar ik op school zat) naar Den Haag waar ze daarna 2,5 uur zat te wachten tot ik klaar was, om vervolgens weer terug naar Bergambacht te rijden.

Nu ik ouder ben begrijp ik maar al te goed dat ik van geluk mag spreken met zulke ouders, die naast hun eigen drukke leven er alles voor doen om mijn dromen waar te maken. Zonder hun had ik immers nooit kunnen staan waar ik nu sta.

Dit seizoen is het dan eindelijk zover. Na elke dag, dag in dag uit met mijn sport bezig te zijn en daarbij alles te geven heb ik al vroeg dit seizoen mij weten te plaatsen voor het WCKT, mijn debuut bij de Senioren. Hier is waar je het eigenlijk al die jaren voor doet, om eindelijk bij de grote mannen mee te mogen schaatsen. Echter ging deze plaatsing nog niet zo vanzelfsprekend. De week voor de plaatsing stond m’n materiaal verkeerd, kreeg ik keelontsteking en was ik ziek tot de dag voor de plaatsingswedstrijd in Deventer.

Nog niet helemaal fit stond ik aan de start met maar 1 doel, bij de eerste 8 komen zodat ik naar het WCKT toe mocht die 2 weken later plaats vond. Om ongelukkige plaatje compleet te maken werd ik, op 1 honderdste van een seconde, 9e. Met de pijn en het ongeloof, dat ik na afgelopen week ook nog op 0,01 seconden mijn doel gemist had, ging ik samen met mijn ouders naar huis.

Ik sta 1e reserve. Het is afwachten of er iemand uitvalt waardoor ik alsnog van start mag gaan bij het WCKT. Er kwam geen afmelding maar omdat ik 1e reserve was moest ik wel aanwezig zijn bij de wedstrijd. Ik besloot om 1 dag eerder naar Heerenveen te vertrekken zodat ik daar op goed ijs in ieder geval een wedstrijdvoorbereiding kon doen voor het geval ik toch moest rijden.

Op die dag kreeg alles een andere wending. Kjeld Nuis, die ook op dat trainingsuur stond, zette aan voor een tempo en greep na 3 slagen al naar zijn lies. Ik zag het zelf niet gebeuren maar veel andere schaatsers kwamen gelijk naar mij toe met de boodschap dat ik weleens op Kjeld zijn plek kon gaan komen. Met een grote hoop heb ik die middag afgewacht, en toen kwam het belletje, ik mag starten op de 500m bij het WCKT!

Vol zenuwen ging ik naar de wedstrijd, waar mijn ouders en mijn vrienden op de tribune zaten. Aan de andere kant van het stadion zaten nog 2 vrienden van mijn ouders, ik ken hun ook heel goed en vond het dan ook super leuk om hun daar allemaal te zien.

De eerste rit zat ik nog vol met spanning. Ik ging naar start en merkte dat mijn hele lichaam aan het trillen was. Dit maakte het extra moeilijk om stil te blijven staan en geen vals te maken. Gelukkig ging het allemaal in 1x goed en schoot ik lekker uit de startblokken. Ik hoorde door de speakers mijn snelste opening ooit en dus wist ik dat er een PR in zat. Hoe groot mn PR zou worden wist ik niet, daar was ik ook niet mee bezig. Alle focus lag bij mijn taken en toen ik over de finish kwam zag ik voor het eerst een 35er op het bord staan. Te gek! Op je debuut gelijk een dik PR rijden en de magische grens van de 36 seconden verbreken, daar droomt iedereen van.

Na de eerste omloop was alle druk weg, nu begon ik eigenlijk pas echt te genieten van alles wat ik die dag meemaakte. Nu ik mijn de grens van de 36 had doorbroken grapte ik met mijn trainster, Nynke de Jong, dat ik de 2e omloop in de 9 seconden wilde openen. Nog een barrière, namelijk die van de 10 seconden opening. De eerste omloop was 10,04, dus het moest mogelijk zijn.

Ontspannen en vol zelfvertrouwen stond ik aan de start, nu pas zag ik hoe mooi het eigenlijk is met al die mensen in het publiek. In de rit stond ik tegen Joep Wennemars (zoon van Erben Wennemars). De opening voelde goed, en toen ik door de bocht racete hoorde ik door de speakers “opening Pim Stuij 9,98”. Daar was die! Als ik nu mijn focus bij de race houd zit er nog een snellere tijd in dacht ik, en dat lukte, zo ging mijn tijd in 1 dag van 36.12 naar 35.88 naar 35.70.

Ik eindigde de 2e omloop uiteindelijk als 15e van de 24 deelnemers. Met in het achterhoofd dat ik eigenlijk niet eens mee mocht doen, heb ik hier toch mooi kunnen laten zien dat dit is waar ik thuis hoor! Na de wedstrijd kreeg ik tientallen appjes en felicitaties. De impact die zo’n prestatie meebrengt is te gek, al die emoties komen allemaal naar boven en dat is wat topsport zo mooi maakt!

Pim